Gedagtes Van N Woestynkind 5s2w1w

Gedagtes van ‘n Woestynkind

Deur

BJ Engelbrecht

SMASHWORDS WEERGAWE

*******

Gepubliseer deur

Bennie Engelbrecht op Smashwords

Kopiereg 2014 BJ Engelbrecht

Smashwords Weergawe, Lisensie Notas

Hierdie eBoek is gelisensieer vir u persoonlike gebruik uitsluitlik. Hierdie eBoek mag nie herverkoop of onregmatig oorgedra word aan ander persone nie. Indien

u hierdie boek met ander wil deel koop dan gerus addisionele kopië vir elke persoon met wie u dit wil deel. Indien u hierdie boek lees en dit nie gekoop het nie, of dit was nie gekoop vir u gebruik nie , gaan dan terug na www.smashwords.com en koop asb u eie kopie. Baie dankie dat u die harde werk van die skrywer respekteer.

Inhoud

Staan Vas Namib As die Aarde Rus Ons vir Jou God se Vinger Die ou dae Ek Smag Vroeg My Taal, My Land, My Mense Weskus Nagte Snikkende Stilte Gister Herinneringe Tuin van Eden Stilte in die storm John van Wyk Plaas Golgota

Droomland Jan Bom Psalm 23 Hoekom? Die Suide Reen God se Plan Drie uur in die Stad Kinders se Koffers Mense Vrae binne my Partykeer Op die dag Kleintyd se Dingetjies Jabes se Gebed

Staan Vas

Dit voel of die lewe ons in n blik in druk, Oral is iemand wat net wil ruk, ruk, ruk. Dit voel soms asof niemand kan verstaan, Ons voel stroom-op in ‘n enkelbaan.

Pak die lewe by die horings, skut hom rond, Die morestond het mos goud in die mond. Niemand weet wat die toekoms in hou, Dinsdag is beter al is Maandag hoe blou.

Elke dag is goed omdat dit slegter kan wees, Ons moet net tussen die lyne wil te lees. Elke deur wat toegaan maak n anner een oop, Die lewe skuld jou niks, hou aan met loop.

Tel op jou kop stoot uit jou bors, Daars iewers water gaan les jou dors. Die sterre kom net uit as dit donker word,

Elke mens op aarde het iewers te kort.

Namib

As jy die moed het om in jouself te kyk, Om te weet hoe jou siel binne-in lyk. As jy wil weet hoe om jouself te aanvaar, Kom sit hier tot jy jou verlore jy gewaar.

Hiers jy alleen saam met jouself en jy, Om te baklei sal jy met jouself moet stry. Laat middag gaan ek jou hart kom vang, Met die rooiste, stilste…..sonsondergang.

Ek is sag maar verwag van jou respek, Vir my, jouself en ons God se plek. Kom sit op hierdie duin hier op my rug, Ek vat jou weg…….ons kom later eers trug.

As die Aarde Rus

Die bome slaap terwyl hulle een-been staan, Die ronde bossies sit knus doodstil en rus, En 'n stille wiegelied word gesing deur die maan. Sterre se ogies knip knip, hulle vuur is geblus.

Daar’s ‘n briesie wat stil-stil om alles kom vou, Die kliprandjie trek sy gelapte gras karros op, ‘n Flou halfmaan laat net skakerings van grou, Hierdie stilste stilte laat jou hart anders klop.

Graspolle se vaal kuiwe, gekielie deur die wind, Die maan loer oulaas om te kyk dat dit doodstil is, Voordat hy sy slaapplek agter die horison vind. Die kalmste kalmte sonder enige rusie of twis.

Daai vroeg-oggend wind klap my wange ysig rooi, En vee ‘n nattigheid tot in die hoek van my oog se plooi.

Ons vir Jou

‘n Ou grensoorlog skop in my kop al daai emosies in ‘n blik ingestop. Vandag is ek ‘n getroude man en ‘n pa, Met ou flitse wat ek altyd sal dra.

Ons lê in loopgrawe gereed om te veg, Dienspligmasjiene, gereed, altyd reg. My mense bid elke aand by die huis, Bring ons troepie hier veilig weer tuis.

In ons is daai oorlog lank nie verby, Om daagliks te veg, te stry en baklei. Sê my waar in die lewe pas die masjien, Laat my verstaan, laat my dit sien.

Ek speel met my kinders, leef soos ‘n man, Dra hulle op hande, maak altyd ‘n plan. Maar ek is reg, wil aantree, wil slaan, Die dooie oor my wil ek verstaan.

Ons loop deur die lewe gereed om te veg, Gelaaide masjiene, gereed, altyd reg. My kinders bid elke aand by die huis, Bring ons pappa hier veilig weer tuis.

God se Vinger:

‘n Versonke onbedekte aar is grof oopgeskeur, Met verbrokkelende kante vir dramatiese effek. Groen spatsels wat die ruheid toe wil smeer, Maar dit bly te min om jou aandag af te trek.

En skielik rek dit asemrowend wydbek oop, Met ‘n onverwagse dik geswelde pens. Waaruit blink bloed vloei as lewensstroop, Dit verkwik die dros van dier en plant en mens.

Klipmoeder word gekloof tot op die been, Wild versny en diep gapend oop geruk. Net sodat die blink bloed kan vloei as Seën, En heel laas word elke teug dankbaar ingesluk.

Die Visrivier kronkel deur ‘n ongenaakbare land, So getrek met ‘n vinger van ons God se hand.

Die ou dae.

Waar het die dae van lank trug gegaan, Die dinge wat net ons fossielle verstaan. Met dikwiel fietse sonner ratte gery Ons lewens, so stresloos, sorgeloos vry.

Nobby toffies en Marinda was net die ding, Suzi Quattro het gerock en kon baie mooi sing. Ons het naweke alleen langs die dam gaan bly. Of stroom-af op n ou trekker se tube gery.

Wat het met die dae van lank trug gebeur, Wolwedans op die draadloos en more se weer. Jaffels en pannekoek op die jaarlikse skou, En die party in die stoor as iemand gaan trou.

Ek mis cowboys en crooks met n hout geweer, Bok, bok staan styf hoeveel vingers die keer. Army en wegkruiertjie het ons gespeel innie veld, Ons almal dik tjomme sonder enige geweld.

Nou probeer ek my kinders van die goed vertel, Die dae toe jy nog met n slinger foon moes bel. Hy skud net sy kop terwyl hy playstation speel, En my boring storie met sy pelle op Facebook deel.

Ek Smag:

Ek smag na 'n laat middag op 'n rooi duin, My kaal voete boor tot in die koeler sand. Die skaduwees trek sulke lang slank lyne, En die son lê halflyf op die aarde se rand.

Ek smag om laat dag agterop n bakkie te ry. Op die stofpad tussen die landerye deur. Die koel en warm lug baklei oor jou vel, En stof en groen reuke wat jou lugweë skeur.

Ek smag na die donker stilte van n Namib nag, Waar die melkweg die aarde helder verlig. ‘n Jakkals roep, ek en hy wag aandagtig saam, Vir ‘n antwoord van sy lewensmaat terug.

Ek smag na dit wat ek altyd so liggerig vat, Maar ek ervaar dit met elke sel hier binne my. Volgende keer sal ek dit alles in my in suig Om seker te maak dat dit alles binne my bly.

Vroeg

Ek ruik die eie reuk van die plaaskombuis, Dit sê, kom sit word wakker, hier is jy tuis. Die liefde vir kook het in die hout ingetrek, Met konfyt en koljander is hier al gewerk.

Ek maak die krakende sifdeur vroeg-oggend oop, Terwyl ek my boer-beskuit in warm koffie doop. Ek vat ‘n groot sluk van die vars, koel buite lug, Die nag pak sy goed en slaan stil, stil op vlug.

‘n Tortelduif fluister uit die Kameeldoringboom, Die ou Jersey se geskenk is n emmer vol stoom. Die warm koffie sip ek heilsaam teug vir teug, Die aarde se dagboek is vir die oomblik nog leeg.

Hoe kan ek dit so duidelik in my kantoor ervaar, Hier waar ek teen ‘n grys beton muur vas staar. Wat soek ek in hierdie dowwe plastiek fabriek, Terwyl moedertyd aanstap...tiek, tiek, tiek.

My Taal, My Land, My Mense:

Afrikaans draai en maal deur my kop, Los letters spring rond op my tong se punt, Dit skommel en skuif om in te pas, En wonderbaarlik word dit vir ewig gebind.

Die glimlag van Afrikaans loop deur my hart, En dit gaan lê op 'n diep gekoesterde plek. Sweet en swaarkry breek nie my moed, ‘n Ingebore trots wat reeds eeue vêr strek.

Die mooi van my land pols deur my are, En al lê ons verlede soos wrakke langs ‘n pad, Staan ek vas met ‘n gegiete rooi warm hart, Want aan my Afrikaanse trots kan niemand vat.

Weskus Nagte

Die aand is swaar en dik van die mis, Die son het stil ingekruip vir sy rus. Koel aandlug kleef styf teen my vlees, Weskus se nagte, leef diep in my gees.

Die glorie van donker weskus nagte, Romantiese, ritmiese hemel kragte. Die gedruis van branders, so volmaak, Ploffend, onverhinderd, onaangeraak.

Die misterie van donker weskus nagte, Die rouheid vermeng met die sagte. Omhelsing deur n seebriesie se sproei, En rollende skuim wat borrelend gloei.

n Golf kom draai speels rondom my voete, En hardloop weer terug op dieselfde roete. Ek kan niks sien, net ruik en voel en hoor, Donker weskus nagte sal jou tydloos bekoor.

Snikkende Stilte:

‘n Speelgoed trekkerjie lê eensaam en wag, Vir klein vingertjies om saam te kom ry. Gevlekte wasgoed hang besmeerd op die draad, ‘n Moeder, skaamteloos van haar marteling bevry.

Op die werf treur die wind deur ‘n ou populier, Snikkende stilte vervang elke geluid in jou ore. Die bakkie se deur by die hek staan nog oop, En ‘n hond kom bang uit die tuin na vore.

Die welkom matjie laat ‘n knop in jou keel, En jy voel die dood aan om die volgende hoek, Oor die gruwel wat jy reeds weet wat wag, Elke sel in jou is na ‘n stukkie lewe op soek.

Dit wat jy kon verwag word skokkend oorskry, Die kontras tussen die stilte van lewelose mense, En die pyn, angs en chaos van ‘n paar uur gelede, Kom nie uit by ‘n kind se pa se kosbaarste wense.

‘n Speelgoed trekkertjie lê verlore en wag, Vir kleinman om weer ‘n slag te kom speel. Maar die laaste lewe is uit nog ‘n plaas gesuig, ‘n Familietrots en blydskap vir ewig gesteel.

Gister:

Gister is vandag se bleek gedagte, Geskei deur lang rustelose nagte. Die werlikheid van n oomblik voel so reg, Vandag is gister se werlikheid weg.

'n Goeie gevoel wat vir ewig moes hou, Word vervang deur n bladsy toe gevou. Gister is n klaar geplukte blom, Ek wens dat gister eers more wou kom.

Herinneringe

As ons eendag verweer op ons stoepe sit, En moet terug kyk oor dat en oor dit. Dan is al die velle van die lewe afgeskil, Dis dan te laat om die leemtes te vul.

Bou elke dag herinneringe met jou mense, Glimlag, speel, al is alles nie na jou wense. ‘n Ongebruikte oomblik is verewig heen, Gaan jy op jou stoep sit en lag of gaan jy ween?

Tuin van Eden

Patrys, Kwartel, Gompou, Waar vat my gedagtes my nou. Die suide se rowwe swart rante, Rotstuin, plek plek gras om die kante.

Plat vaal vlaktes strek vêr vooruit, Doringbome wys droë lope en spruit. Witgatbome en plate drie-doring-bos, Sonbesies wat om die beurt vat en weer los.

Al is jy alleen sal jy nie eensaamheid voel, En watersak water wat die hitte weg spoel. Die ruimte en eenvoud maak dit so spesiaal, ‘n Tuin van Eden, al is die groenigheid skraal.

Stilte in die storm

n Swerm mossies vlieg verward oor my kop, Terwyl die donderweer hard hier binne my skop. Die krag van die natuur is so mooi, so groot, Dat dit ons kleinheid keer op keer ontbloot.

Die krag wat daar is in n klein druppel reen, Wat dorre grond ontvang as God se seen. Die elektriese krag in n enkele blits, Terwyl donderslae jou ruk en agterna rits.

Ek mensekind, ek dink ek is tog so astrant, In die groot prent eintlik net n korreltjie sand. Ons verblyf hier is maar net tydelik van aard, En so storm ons voort teen n vreeslike vaart.

Dink na oor jou lewe waar jy nou ookal is, Sien jy nog die mooi van die vroegoggend mis. Raak kalm en asem in die reuk van die reen, Jou sintuie is deel van jou Goddelike seen.

John van Wyk

Hy het my ‘n BB twak zol leer draai, Hy het gehelp om te plant en te saai. Hy het my eerste draadkarre help bou, Hy het saam met ons vakansie gaan hou.

Ai, oor ‘n naweek verander die ding, Vroeg-oggend kan jy hom trek deur ‘n ring. Teen twee-uur begin hy andersom dink, Terwyl hy nog ‘n dop in sy blikbeker skink.

Met tien sente speel hy en sy pelle dan dice, Teen vier-uur word die “party” eers nice. John van Wyk is die baas van die plaas, Hy gaan met my pa in die sitkamer raas.

Hy was saam op met die haan se kraai, Hy het saam ln en mielies help laai. Hy het saam met ons gerou oor die dood, Seën hom met meer as sy daaglikse brood.

Plaas

Dit is droog en dor op die plaas, Jy hoor die sonbesies wat raas. Op die horison begin dit te reën, Here kan U my grond ook so seën.

Die donder en blitse kom al nader, ‘n Bietjie, dis al wat ek vra hemel Vader, Op warm sinke begin groot druppels raas, Dis ‘n antwoord op ons gebede heellaas.

Alles word wakker en wil U bedank, Bome se takke wil tot in die hemel rank. Nat grond se reuk, stroompies wat loop, Dankie Here nou is daar weer hoop.

Golgota

Kruisig hom, kruisig hom het hulle geskree, Pilatus moes Barrabas los en vryheid gee. Maar die volk wou Jesus aan die kruis sien, Gevlegde doringtakke het as sy kroon gedien.

Simon van Sirene het Sy kruis help dra, Tot by die plek Kopbeen of wel Golgota. Daar is Hy gekruisig saam met twee mans, Bevry jouself is daar gespot, gelag, gedans.

Dink aan my wanneer U in u koninkryk kom, Sê een van die skelms gekruisig langs Hom. Vandag sal jy met My in die paradys wees, Saam met die Vader, Seun en Heilige Gees.

Eli, Eli lema sabagtani het Hy geroep, gepraat, My God, My God Waarom het U my verlaat, Die voorhangsel van die tempel skeur in twee, Die aarde skud, dis donker, die grond gee mee.

Vader in U hande gee Ek nou my gees, Jesus sterf, Sy hande, spykers deur vlees. Deur marteling sterf Hy vir jou en vir my, God het sy Seun ge-offer om ons te bevry.

Droomland

Jy kan nou saggie jou oë toe maak, En met jou vingers die sterre aanraak. Dryf weg na n plek vêr hiervandaan, Waar alles mooi is, idilies, spontaan.

Jy kan gaan waar jy wil in jou drome, Sweef oor berge, deur woude, langs strome, Die heelal, jou speelveld, jou wentelbaan, Slaap rustig, geniet dit sonder n traan.

Jan Bom

Ry af in die straat en jy voel dit aan, Die eensame armte wat by die voordeur staan. Verwelkte gesigte wat strak, tydloos staar, Vir uitkoms, genade, weet nie van waar.

Here kyk tog na elkeen se besonderse nood, Gee hoop, genade en ook daaglikse brood. Elke dorp het n straat of buurt van verdriet, Kom ons help, al is dit met liefde verniet.

Psalm 23

Ek het ‘n herder, dit is die Heer, Geen te kort, Hy seën my al meer. In groen weivelde lê Hy my neer, By waters van vrede saggies en teer.

Hy vervul my met Sy grote krag, Hy wys my Sy pad, dag tot dag. Al gaan ek deur die donker nag, Vrees ek niks want U is my wag.

U versadig my met ‘n feesmaal, My vyande kyk toe honger en vaal. Net soos ‘n eregas word ek onthaal, Met U hartlikheid word ek bestraal.

U goedheid en liefde dra ek in my palm, In U huis sal ek bly, te vrede en kalm. Tot by die breuk van my lewe se halm, Sal ek U loof en prys met hierdie psalm.

Hoekom?

Hoekom is daar soveel vergifnis by ‘n begrafnis, Die dood kom krap waar ons sag en kwesbaar is. Die wat naby is voel nog vir baie lank die seer, Die res praat van liefde en om mekaar te waardeer.

Maar raai wat, more vat die lewe ons op ‘n pad. En elkeen draai soos gewoonlik om sy eie gat. Tot ons broos weer by ‘n oop graf moet staan, Bedoel altyd jou liefde, jou lag en elke traan.

Die Suide

Ek sien die dorre, harde swart rante, Deur son verbrand van alle kante. Bloukop koggelmander sit en tuur, Warrelwind speel by die kraal se muur.

Duine rus onder ‘n geel duwweltjie karros, Die windpomp laat sy dun straaltjie los. Moeder aarde ontwaak op God se manier, Sonder haat en stres of onderduimse gier.

As jy hier op ‘n skilferpan staan, En die wind bring vir jou die reën reuk aan. Dan voel jy dis hier waar God sy stiltetyd hou, En dis hier waar jy leer om op Hom te vertrou.

Reen

Die druppels le soos blink knoppies op die ruit, Stadig begin een rol en maak n ander klomp ook hol. Onritmiese plotselend op die dak, soms sag, soms luid, En steeds die trane wat loop en met ander knoppies lol.

Wasem is saggies besig om my stadig toe te vou, Dit sny my stadig maar seker af van die wereld buite. Ek sit alleen toegemaak in n wereld van grou, En steeds hardloop onbeheersde trane teen die ruite.

Op die grond maak n stroompie vir hom sys eie pad, Terwyl druppels bobbelend, hitsend aanhelp sonder keer. Die wasem trek verder om my toe met n grys grou mat, En die lang trane op die ruite hardloop weer en weer.

Ek's uit en koue druppels val hard oral op my warm vel, Ek ervaar dit oorweldend, verfrissend met my elke sel.

Buitepos

As jy die twee spore van die plaashuis af vat, En jy beur oor die hoogte van die eerste ou duin, Die dou trek strepe teen die voorruit nog nat. Die oggend lug is onaangeraak vroom en rein.

Die laaste sand reus wat jy met moeite oorwin, Kondig luid die karrakoele by die buite-pos aan. Die ou windpomp is nog stil en sê maar min, Terwyl duiwe by die krip in enkel gelid staan.

Al die lammertjies se stertjies ruk en pluk rond, Soos hulle dans, bokspring en speels baljaar. Die reuk van die skaapmis slaan op van die grond, En die wit skoenlappers by die krip wat luglangs vaar.

Dit is ‘n klein deeltjie van die lewe op ‘n Kalahari plaas, Waar ‘n bries nog vir 'n windpomp moet lewe in blaas.

God se Plan

Ek sien ‘n voëltjie sit in ‘n boom, Kan hy ook oor die toekoms droom? Ek dink hy lewe soos God dit verlang, Vir die oomblik en vir môre nie bang.

Drie uur in die Stad

Die maan en ‘n elke ster hou wag oor die strate, Dis dood stil, en baie vreemd verlate. Die stad probeer vir vyftien minute rustig rus, Vra n briesie om hom aan die slaap te sus. En almal eerbiedig die slaap versoek gelate.

So teenstellend teenoor drie uur in die dag, Dis dood stil, die stad slaap so rustig sag. ‘n Enkele kar brul in die straat verby, En hy murmer en draai op sy ander sy. ‘n Skrille sirene is die alarm vir ‘n nuwe dag.

Stadig ontwaak hy uit sy stille slaap, ‘n Vragmotor toeter is n laaste lang gaap. Dan is die stilte ewe skielik net so verby, Rus en remoer kry vroeg oggend al stry. Rus verloor, word versmoor en opgeraap.

Dis weer drie uur vroeg oggend in die stad, Die maan en daai ster kies die hase pad.

Die stad slaap knus onder n grys kombers, Straatligte is afgedraai soos n vlouerige kers. Dan begin dit, more loop vandag se selfde pad.

Kinders se Koffers

Elke mens het koffers wat hy dra, Vele kry dit sonder om te vra. ‘n Ouer kraak 'n kind voor andere af, En dit bly altyd by, ‘n eindlose straf.

Kinders kry so maklik ouers se koffers by, Ouers gee dit graag met tonge wat sny. Dink eers voor jy al jou koffers oop ruk, Jou ontlading word kleinding se siele druk.

Mense

Ek hoor verliefdes praat oor hul pad na vore, Twee ander wat praat oor drome so verlore. Oues van dae wat stil stil die verte in staar, n Snikkende vrou probeer haar pyn verklaar.

Kinders klouter terwyl hulle roomyse eet, n Boemelaar probeer om die dag te vergeet, Ek ervaar hul gemoed, ken elk se wel en weë, Ek’s daai ou hout bankie wat uitkyk oor die see.

Vrae binne my

Wie is die ek binne my wat saam met my bly, Die een wie ek soms koester en soms mee stry. Is hoe ek my ervaar, hoe ander my ervaar, Is dit verkeerd om so diep te wil staar?

Is ek geregtig om so diep te wil kyk, Is dit belangrik hoe dit van buite af lyk. As ek loop of slaap is dit ek binne my, Solank my hart klop sal ek my binne my kry.

Wie behalwe God weet hoe ek binne my voel, Hy ken my, elke haar op my kop, my doel. Is jy groter as God om 'n oordeel te vel? Hy ken my elke tree, dis eintlik al wat tel.

Partykeer

Partykeer sal ek stilte in die geraas probeer kry, Partykeer is die geraas net te veel vir my. Partykeer sal ek droom van die kalmte op n plaas, Partykeer voel ek hoe die gejaagtheid in my nek kom blaas.

Partykeer is ek dood te vrede net hier waar ek is, Partykeer laat my soeke my nooit met rus. Partykeer weet ek dat die lewe hier is waar ek staan, Die verlede is gedaan en die toekoms sal nou-nou eers bestaan.

Op die dag.........

Toe jy weg is het ek ons album weer oopgemaak, Toe jy weg is het ek jou gesig op fotos aangeraak. Toe jy weg is het ek stil gewag om jou net weer te hoor, Toe jy weg is het ek belowe om jou klanke nie te verloor.

Toe jy weg is het ek al jou nukke en dingetjies bewaar, Toe jy weg is het ek verlang na hoe jy droom en hoe jy staar. Toe jy weg is het ek gehoop dat die verlede eers more sal kom. Toe jy weg is het ek besef die oomblik is om, die volgende sekonde is stom.

Kleintyd se Dingetjies

My hand speel op en af deur die wind soos die bakkie ry, Buite tik, tik, tik die mielie en dan wingerdrye verby. Die koringkrieke loop doelloos rond op die pad, En op die boonste blok lui Frans die ln nat.

Daar is die tannie-met-die-langrokkie koperklokkie, En in die blou kombuiskas 'n horlosie wat nooit wou werk nie. Die Sanyo radio was altyd ingestel op die SAUK, En nuustyd was dit doodstil om die tafel, niemand moes pla.

Ma het geglo reentyd moet almal weg by die ruite, Want daar is donderweer en gevaarlike blitse buite. Ons het skelm dan uit gesluip om die koue druppels te kan voel, En om deur die water te loop wat langs die pad af spoel.

Vyftien telefoonpale van die huis af tot by die grootpad, Waar ek winter en somer moes wag om die bus skooltoe te vat. Middagtyd is alles op hierdie aarde aan die brand, Die hitte skroei en ek ruil my swaar tas na my ander hand.

Die sifdeur by die kombuis het n unieke geluid gemaak, En ma was daar om mens met 'n glimlag aan te raak. As 'n mooi liedjie speel het sy altyd lekker gelag en gedans, Draad stoele op die gras is waar ons gekuier het saans.

Met een aanhoudende draai het jy die sentrale gebel, En jy kon hoor as iemand inluister om jou storie te vertel. Almal het by almal gekuier en niemand was ryk, En almal het gehelp en gesweet om die ruwe aarde te gebruik.

Dis die klein dingetjies wat altyd binne my sal bly, Die dinge wat ek nooit uit my gedagtes sal of wil kry. Ek dink hierdie klein dingetjie word groter soos die lewe loop, Want dis net jy wat jou van jou herinneringe kan stroop.

Jabes se Gebed

Jabes se gebed is die naam, Vier lyne geskryf altesaam. Stort U seën oor my uit is een, God wil gee soos hemelse reën.

Hoe verstaan ek en jy n seëning, Vra ons dit reg en met mening. Jabes het gebid en hy het gekry, Daar is hoop vir jou en vir my.

Jabes se Grondgebied

Vergroot my grondgebied is daarna, Jabes het gekry want hy het gevra, Vra die Vader om jou te gebruik, Help ander en bring jouself opstruik.

Verskuif jou lewe se grense, Leef voluit volgens sy wense. Gewillig, nederig, klein met eer,

Sy wil en Krag dit gee jou meer.

Jabes se Beskerming

Neem my onder U beskerming, Is waar jy vra vir Sy ontferming. Jabes het geweet hy moes dit vra, Wapenrusting wat hy sal moet dra.

Beskerming is dus ‘n moet vir jou, As jy voluit wil lewe, warm nie lou. Seën en grondgebied beter en meer, Vra God se hand, gee Hom die eer.

Weerhou onheil van Jabes

Weerhou onheil van my is ook geskryf, Jabes bid daarvoor sodat Hy satan verdryf. Weerhou ons Vader van sondige goed, Weerhou ons voordat ons daarvoor sal boet