Pagkakaiba Ng Tagalog, Pilipino Filipino 3z3ya

Hindi natin maipagkakailang hindi lahat sa atin ang nakakaalam kung ano ang ating pambansang wika. Kung tatanungin nga siguro ang lahat ng mga mag-aaral sa elementarya, may mga magsasabi pang tagalog, o di kaya nama’y tatahimik na lamang dahil sa pagkalito. Tagalog nga rin ang tawag ng mga foreigners sa ating pambansang wika. Ilang taon na rin ang nakakaraan ng ito’y baguhin mula Pilipino (na batay sa Tagalog) sa pagiging Filipino, ngunit masasabi pa rin nating hindi pa rin tayo nakakawala sa anino ng Tagalog. Tagalog, Pilipino, Filipino, ano nga nga ba ang kanilang pagkakaiba? Wikang Tagalog Ang Doctrina Cristiana (Doktrinang Kristiyano) na siyang unang librong nailimbag sa bansa sa taong 1593 ay nakasulat sa Tagalog. Tagalog rin ang sinasalita ng maraming Pilipino sa pagdating nina Miguel Lopez de Legaspi noong 1565 sa Maynila. Mahihinuhang ang Tagalog ay isang wikang natural at may sariling mga katutubong tagapagsalita. Ang salitang tagalog na hinango sa salitang taga-ilog, ay ang wika sa Metro Manila, Bulacan, Batangas, Rizal, Laguna, Quezon, Cavite, Mindoro, Marinduque at ilang parte ng Puerto Princesa at Nueva Ecija. Ito’y isang wikang sinasalita sa mga etnolinggwistikong grupo sa bansa. Wikang Tagalog bilang batayan sa Wikang Pambansa Nang idineklara ni Presidente Manuel L. Quezon ang Wikang Pambansa na batay sa Tagalog noong Disyembre 30, 1937 sa pamamagitan ng Executive Order No. 134, maraming umalma at tumutol na mga mamayan ng bansa. Ang Surian ng Wikang Pambansa ang naatasang pumili ng isang katutubong wika na gagamiting basehan para sa pagbabalangkas at pagpapatibay ng wikang pambansa. Ang Surian ng wikang pambansa ang siya ring inatasan na magbigay ng preperinsiya sa pinakamaunlad sa kayarian, nilalaman at panitikan na tinatanggap at ginagamit ng pinakamaraming bilang ng mga Pilipino. Gumawa ng rekomendasyon sa Pangulong Manuel L. Quezon ang Surian ng Wikang Pambansa na ang tagalog ang gawing saligan ng wikang pambansa. Ang Tagalog, diumano ang tumutugon sa lahat halos ng kinakailangan ng Batas Komonwelt Blg. 184. Ngunit idinemanda ang Surian dahil sa kuwestiyon ng legalidad ng pagkapili ng Tagalog bilang base ng wikang pambansa gayon din ang pagpapalaganap ng Pilipino bilang wikang pambansa. Pinagwagian ng Surian ang kaso sa Hukumang unang dinulugan, sa Hukuman sa Paghahabol at sa Korte Suprema. At noong Hulyo 15, 1970 ay nagpasya ang Korte:

“Ang Tagalog bilang batayan ng ating wikang pambansa (na pinatunayan sa ulat ng Kawanihan ng Senso na siyang pinakamalaganap na sinasalita sa ating katutubong wika), ang hayag na pagpapahayag at pagkilala rito ng bayan at pamahalaan, sa kapahintulutan ng Batas ng Komonwelt Blg. 570 na pinagtibay ng Kongreso na nagpapahayag na ang wikang pambansang Pilipino ay isa sa mga wikang opisyal ng Pilipinas na may bisa noong Hulyo 4, 1946, ay nakapaglagay na isyu ng katalinuhan at kaangkupan sa pagpili ng Pilipino, batay sa Tagalog bilang wikang pambansa natin, na lampas na sa autoridad ng mga hukuman upang rebisahin at isaisantabi. Dahil sa pangyayaring nabanggit, sa kasalukuyan, ang pinakaangkop na kahulugan ng wikang pambansa ay ang wikang pinagtibay ng pamahalaan na ginagamit sa pamamahala at pakikipag-ugnayan ng mga mamamayan. Dahil dito, patuloy pa rin ang paglaganap ng wika sa mga lugar ng mga etniko na gumagamit ng katutubong wika. Isaalang-alang pa rin ang puspusang paggamit at pagpapalaganap ng wika bilang matatag na pundasyon at pakikipag-ugnayan sa iba’t-ibang larangan-pampolitika, panlipunan, pang-media, pampanitikan, pang-edukasyon at iba pa”.

Wikang Pilipino bilang Wikang Pambansa Taong 1943 nang tinukoy na ang wikang pambansa ng Pilipinas ay Pilipino, na ibabatay sa Tagalog, alinsunod sa ipinasa ni kalihim Jose Romero (Department Order No. 7) ng Kagawaran ng Edukasyon. Simula 1959, ito na rin ang ginamit sa pagtuturo sa paaralan, ngunit nahinto nang pagtibayin ang wikang Filipino bilang Wikang Pambansa alinsunod sa Article 14 Sec. 6 ng 1987 Konstitusyon. Nang ipinatupad ang ang pagiging pambansang wika ng wikang Pilipino, umani ito ng malakas na pagtutol. Ang pagpili sa Tagalog bilang batayan ng wikang pambansa ay lumikha ng malakas na oposisyon sa mga di-tagalog at pro-ingles. Madalas naipapahiwatig ang oposisyong ito sa mga sulat sa editor ng mga peryodikal at sa mga paulit-ulit na habla at salita laban sa Pilipino. Sa paggamit ng Pilipino na batay sa Tagalog, ang mga di-Tagalog ay nakadarama ng damdaming kakulangan o ng damdaming napapailalim sa mga Tagalog. Nadarama nila ang panibugho na sila’y dayuhan sa isa’t isa. Pangunahin sa pagtutol dito ay ang mga Cebuano. Anila, ang Pilipino (1959) na siyang nahirang na Wikang Pambansa ay Tagalog din. Hindi sila masisisi sa bagay na ito sapagkat nang likhain nga naman ang Balarila ng Wikang Pambansa ilang taon na ang nakalilipas ay naging Tagalog-na-Tagalog. Ito’y isang pagkakamali na lalong nagpalala sa suliranin hinggil sa pagkakaiba at pagkakakilanlan ng Pilipinong batay sa Tagalog at ng Tagalog mismo. Ang mga hindi-tagalog ay hindi nabigyan ng pagkakataon na maging parte ng pagpapayaman at pagpapaunlad ng Pilipino.

Ngunit sa likod ng mga tabing masisilayan kung bakit ibinatay ang pambansang wika sa Tagalog. Sa katunayan, Tagalog ang piniling saligan ng Wikang Pambansa sa kadahilanang ito’y nahahawig sa maraming wikain sa bansa. 59.6% sa Kapampangan, 48.2% sa Cebuano, 44.6% sa Hiligaynon at iba pa. Sa madaling salita’y hindi magiging mahirap unawain at pag-aralan ang Tagalog para sa mga di-Tagalog dahil nahahawig ito sa kanilang wikain. May dahilan kung bakit nagkakahawig-hawig ang mga wika sa Pilipinas. Lahat ng mga katutubong wika sa Pilipinas ay buhat sa iisang angkan ng wika. Ang isang angkan ng wika ay isang klasipikasyon ng iba’t-ibang wika na pinapaniwalaang nagmula sa iisang wika. Ang orihinal na wikang pinagmulan ng iba’t-ibang wika ay karaniwang tinatawag natin na wikang proto ng angkan. Noong mga dakong una ay may iisang wikang proto na tinatawag nating Proto-Austronesian. Nagmula sa Proto-Austrenesian ang Malagasy, ang mga wikang Cham ng Vietnam, ang mga wikang katutubo ng Taiwan, ang mga wika sa Pilipinasat iba pa. Ang isa sa mga anak na wika ng Proto-Austronesian ay pinagmulan ng halos ng wika sa Pilipinas. Ang wikang proto na pinagmulan ng wika sa Pilipinas ay tinatawag nating Proto-Philippine. Ito ay isang wikang haypotetikal lamang o isang wikang pinapalagay ng mga dalubwika na lumitaw ng mga dakung una, na sa paglipas ng panahon ay nagkaroon ng mga pagbabago, hanggang nagkaroon na ng sariling tatak ng pagkawika ang bawat isa. Pinatutunayan din ng maraming pag-aaral na ang Tagalog ang pinakamaunlad na wika sa bansa at siyang ginagamit ng higit na nakararami sa pakikipagtalastasan, sa panitikan, sa kalakalan at sa iba pang disiplina’t larangan. Matagal din ang pamamayagpag ng Wikang Pilipino. Ang pagtawag ng konkon noong 1971 ang nagbigay ng pinakahihintay na pagkakataon sa mga di-tagalog at sa mga pro-ingles na baguhin o patayin ang wikang pambansang batay sa isang wika. Sa mga una pa lamang na sesyon ng konkon, malinaw nang lumabas ang malakas na pagkontra o pagtanggi ng mga karamihan sa mga delegado sa konkon(na mga ditagalog) sa patuloy na paggamit sa Pilipino bilang wikang pambansa ng Pilipinas. Dahil sa naisantabi ang mga wikang malawak din ang gamit gaya ng Cebuano, Hiligaynon at Ilokano, nag-udyok ito ng pagpapalit sa Wikang pambansa mula Pilipino tungo sa Filipino sa 1973 at 1987 Konstitusyon. Nabago man ito dahil sa ginawang batas, hindi naman ito agarang nabura sa isipan ng mga tao. “Tagalog Imperialism” kung ito’y tawagin ni Prof. Leopoldo Yabes, isang Ilokanong manunulat at naging dekano ng College of Arts and Sciences sa Unibersidad ng Pilipinas, Diliman. Nakondisyon na ang mga tao sa tagalog kung kaya’t kahit na binago ito, tagalog pa rin ang itinawag dito hindi lang ng mga Pilipino bagkos, ng mga dayuhan rin. Wikang Filipino bilang Wikang Pambansa

Ang wikang Filipino ang ating kasalukuyang wikang pambansa at wikang opisyal na ginagamit bilang transaksyunal na wika sa mga pang-gobyernong pasilidad at opisina. Pambansang lingua franca kung ito rin ay maituring. Ngunit ano nga ba ang kahulugan ng lingua franca?. Ayon sa Wikipedia, ang salitang lingua franca ay mula sa salitang aleman na nangangahulugang working language na ang ibig sabihin ay isang wikang nag-uugnay sa mga taong may kanya-kanyang dayalek. Ang pagiging lingua franca ng isang wika ay ang pagiging pangalawang wika nito kung saan ito ay nagiging medyum upang ang mga may iba’t-ibang dayalek ay magkaintindihan. Halimbawa, ang dayalek ng Davao ay Davaoeño samantalang Chavacano naman ang sa Zamboanga. Hindi sila magkakaunawaan kung gagamitin nila ang kanilang sariling dayalek, ngunit kung gagamitin nila ang wikang Filipino na siyang lingua franca ng ating bansa, ang komunikasyon ay nagiging posible. Ang wikang Filipino ay multi-base language in nature. ang ganitong ideya ay naglalayong luminang ng Wikang Pambansa para sa Pilipinas na hindi lamang batay sa Tagalog, kundi batay sa maraming wikain sa bansa kasama ang mga salitang banyaga na naging at nagiging bahagi na ng ating kabihasnan. Marami ang nagpapalagay na ang ganitong kaayusan ay nagpapakita ng pagiging dinamiko ng isang wika. Idinadahilan nila na hindi lamang iisa ang dapat maging estilo ng Wikang Pambansa na batay sa iba’t ibang wikain, tayo’y higit na magkakaunawaan bilang mga mamamayang Pilipino – Tagalog, Cebuano, Ilocano, Ibanag, Kapampangan, Muslim, lahat. Ang Tagalog at Filipino ay hindi pareho, ngunit hindi rin magkaiba. Paanong nangyari ito? Sapagkat ang Filipino ay pinaunlad (o pinauunlad) na Tagalog salig sa mga umiiral na wika sa Pilipinas. Hindi sila pareho sapagkat higit na mayaman ang bokabularyo ng Filipino kaysa sa Tagalog dahil sa impluwensya ng iba’t ibang wikain at wikang banyagang maluwag na nakakapasok sa bokabularyo nito, bagamat hindi ito sapat upang hindi magkaunawaan ang nagsasalita ng Tagalog (katulad ng salitang lalawiganin) ang hindi maituturing na salitang Filipino sapagkat hindi angkop ang salitang ito sa istandardisasyon at/o intelektwalisasyon ng Filipino, ang higit na mahalaga’y maraming mga salitang banyaga tulad ng Ingles, Italyano, Franses, Latin at iba pa at mga salitang mula sa iba pang wikain sa Pilipinas ang mga maituturing na bahagi na ng bokabularyong Filipino (sapagkat nauunawa’t ginagamit) ngunit di ng Tagalog

Miskonsepsyon sa Filipino

Sa pag-aakala ng iba, hinango ang salitang Filipino mula sa salitang Ingles na nangangahulugang mamayan ng bansa. Akala rin ng iba na, sa Ingles din galing ang F dito. Ilan lamang ito sa mga miskonsepsyon na nanatili pa rin sa iilan, hanggang sa ngayon. Pinalitan ang P ng F upang maging simbolo ng hindi lang Tagalog ang batayan ng wikang ito sapagkat, walang ganitong tunog sa Tagalog. Ito’y sumisimbolo sa akomodasyon ng wikang pambansa sa iba pang mga dayalek. Nadagdagan rin ng walong letra ang alpabeto. Ang mga ito ay, c, f, j, ñ, q, v x, at z. Dahil dito, ang dating Dabaw ay nagiging Davao na. Naisusulat na rin ang selebrasyon ng mga Ifugao na tinatawag na cañao. Sa pamamagitan ng Filipino bilang wikang panturo, tayo’y higit na magkakaunawaan bilang mga mamamayang Pilipino-Tagalog, Ilokano, bisaya, lahat! Bigyang diin ang pagkakaunawaan sa pamamagitan ng sariling wika- ang Filipino! “Gisingin natin ang lahat ng mga Juan de la Cruz na nahihimbing pa”.

Sanggunian: Mga Aklat Catacataca, P., Belvez, P. & Villafuerte P. (1984). Masaklaw na Pilipino . “Batayan ng Wikang Pambansa” Echanis Press Inc. p. 3-4 Constantino, E., dela Cruz, P., & Sikat, R.(1974). Filipino o Pilipino?. “Ang “Universal Approach” at ang Wikang Pambansa ng Pilipinas. P.20 Constantino, E., dela Cruz, P., & Sikat, R.(1974). Filipino o Pilipino?. “Pilipino o Filipino?” at ang Wikang Pambansa ng Pilipinas. Perez, A. & Santiago A. (1976) Mga Babasahin sa Filipino. “Galing sa Isang Angkan ang mga Wika sa Pilipinas” Rex Printing

Internet: http://www.rabernalesliterature.com/?s=pahapyaw http://tl.w3dictionary.org/index.php?q=lingua+franca http://tl.wikipedia.org/wiki/Wikang_Filipino http://tl.wikipedia.org/wiki/Wikang_Tagalog http://thelance.letran.edu/aug2005/f1 aug2005.htm